Η κατάργηση του ασύλου και οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στην υπηρεσία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού

Σε μια χρονική περίοδο όπου κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες βρίσκονται σε κάμψη, η κυβέρνηση έρχεται να «μεταρρυθμίσει» τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού με μέτρα εντατικοποίησης του κοινωνικού ελέγχου, του ανταγωνισμού, της ταξικής εκμετάλλευσης, του καθεστώτος εξαίρεσης μεταναστριών/ών, του ρατσισμού, των κοινωνικών αποκλεισμών, της καταπίεσης.

Η κατάργηση του ασύλου, η μετατροπή του Πολυτεχνείου σε μουσείο αποτελούν την κατάργηση του συμβόλου της κοινωνικής και ταξικής εξέγερσης του 1973. Όμως τις πύλες του Πολυτεχνείου δεν τις ρίχνει ξαφνικά η ΝΔ. Ήδη από την πρώτη εποχή του ευρώ το ελληνικό κράτος θέτει σε εφαρμογή την εντατικοποίηση των ερευνητικών προγραμμάτων και ειδικότερα τη συνεργασία με στρατό. Η προοπτική το πανεπιστήμιο να είναι ένα σούπερ μάρκετ όπου κεφάλαιο (εταιρείες ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις) ψωνίζουν σε χαμηλή τιμή έρευνα και πειθήνιους ειδικευμένους εργάτες/τριες, έχει δρομολογηθεί από την εποχή της μεταπολίτευσης του ’74.

Η μιντιακή προπαγάνδα μαζί  με πανεπιστημιακούς, κρατικούς υπαλλήλους, βουλευτές και διαφόρων λογιών τσιράκια πατώντας πάνω στην κοινωνική αδιαφορία βρήκε εύφορο έδαφος ώστε  να παρουσιάσει το άσυλο ως ένα «καταφύγιο μικρο – εγκληματικότητας». Χρησιμοποιούν ως  πρόφαση τις πιάτσες ναρκωτικών, που το ίδιο το κράτος μεταφέρει κατά το δοκούν και τα «επεισόδια». Αλήθεια τι ακριβώς έκανε το κράτος με τους δύο τόνους ηρωίνης του μεγαλομαφιόζου συνεταίρου της κυβέρνησης;  Αυτό που δεν μας λένε όμως είναι ότι σκοπός τους είναι να δημιουργήσουν πανεπιστήμια  πολιτικά αποστειρωμένα με φοιτητές/ριες που δεν αντιδρούν και ένα άσυλο για να στεγάζονται ανενόχλητα τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, για τον στρατό και τους καθηγητές, βασισμένο στην εκμετάλλευση της απλήρωτης φοιτητικής εργασίας. Για να επιτευχθούν τα σχέδια κράτους – αφεντικών – πανεπιστημίου, βασική προϋπόθεση είναι η ισοπέδωση των πολιτικών αντιστάσεων και σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η κατάργηση του ασύλου. Πρόκειται για μια κίνηση συμβολικού επιπέδου, μια προειδοποίηση του κράτους για όσους και όσες στέκονται απέναντι σε αυθαιρεσίες καθηγητών, που δεν ανέχονται το πανεπιστήμιο να είναι μόνο ένας χώρος όπου κράτος και αφεντικά προωθούν τα συμφέροντα τους εις βάρος των φοιτητών/ριών εναρμονίζοντας πλήρως τα προγράμματα σπουδών με τις ‘’ανάγκες ‘’ της αγοράς. Που δεν υποκύπτουν στα σχέδια κράτους και αφεντικών, αλλά και στις επιδιώξεις τους  να καταντήσουν το πανεπιστήμιο ένα ακόμα κερδοσκοπικό οργανισμό – του οποίου μόνο μέλημα είναι η αυξανόμενη κερδοφορία του με κάθε κοινωνικό κόστος. όπου διεκδικούν  την πρόσβαση στην εκπαίδευση όχι μόνο για μα κάστα οικονομικά εύπορων. Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο πρόσβαση θα έχουν μόνο τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα.

Παράλληλα το κράτος φροντίζει ο στρατός του να εκσυγχρονιστεί με την αναβάθμιση των οπλικών συστημάτων, του οικονομικού σχεδιασμού, της έρευνας κ.α. και σε αυτό βασική πηγή «βελτίωσης» αποτελεί το πανεπιστήμιο (μέσω των συνεργασιών πανεπιστημίων – στρατού στα ερευνητικά προγράμματα). Με λίγα λόγια, η εκπαίδευση είναι πλήρως συντονισμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου, του στρατού, του έθνους και του κράτους. Ταυτόχρονα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας το κράτος νομιμοποιεί στην συλλογική συνείδηση το ρόλο του στρατού, προκειμένου να αποπροσανατολίσει από τις μνήμες της χούντας των συνταγματαρχών. Ένα από τα εργαλεία του κράτους σε αυτή την προσπάθεια είναι και η διάλυση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Η κυβέρνηση συριζα πέτυχε να αποκοιμίσει κάθε ίχνος συλλογικής αντίδρασης ενάντια στις πολιτικές κράτους και κεφαλαίου. Αυτό σήμερα επικυρώνεται με την διάλυση της τελευταίας μνήμης. Δηλαδή το σύμβολο Πολυτεχνείο και άσυλο.

Όμως οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις δεν χρειάζονται σύμβολα, ούτε πανεπιστημιακό άσυλο για να οξύνονται, να πολιτικοποιούνται, να οργανώνονται συλλογικά και να ανοίγουν το μονοπάτι της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, με προμετωπίδα τα προαναφερθέντα, η πρόσβαση στις σπουδές αρχίζει και αποτελεί προνόμιο ταξικό. Η επαναφορά του ν+2 αποκλείει όσες και όσους δουλεύουν παράλληλα με σπουδές για να επιβιώσουν και δεν προλαβαίνουν να πάρουν πτυχίο στα ν+2 χρόνια. Τα νοίκια φτάνουν σε εξωπραγματικές τιμές με αποτέλεσμα να αποκλείονται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα από την πρόσβαση σε αξιοπρεπή στάγαση. Τα επί πληρωμή προπτυχιακά πολλαπλασιάζονται. Τα δίχρονα προπτυχιακά για απόφοιτες/ους ΕΠΑΛ καταργούνται και εξαιρούν τους ειδικευμένους τεχνίτες από την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Την ίδια ώρα προτεραιότητα σε διορισμούς έχουν οι μπάτσοι από τους/τις εκπαιδευτικούς ενώ πριμοδοτείται η θρησκευτική εξουσία στην εκπαίδευση.

Συμπερασματικά, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις δεν αφορούν μόνο όσες και όσους σπουδάζουν. Αποτελούν το όχημα που εντείνει τις ταξικές αντιθέσεις και αφορά το σύνολο των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Βόλος, 10 Σεπτέμβρη 2019

Ανθός – Ελευθεριακό Φοιτητικό Σχήμα

*Το παρόν κείμενο αποτέλεσε την εισήγηση της ομότιτλης εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στην Ελευθεριακή Λέσχη Βόλου στις 10 Σεπτέμβρη.  Στην έντυπη μορφή του μοιράζεται χέρι με χέρι.

Το κείμενο σε μορφή pdf: asylo